حدیث نفس

عقربه های ساعتم رو ۱۰ بودن. خیابونا خلوت خلوت بود. خسته داشتم عرض میدون فاطمی رو رد میکردم که یه جوون جلومو گرفت و گفت: میدون فاطمی کجاست؟

گفتم: همینجا.

 گفت : میخوام برم کوی دانشگاه.

چند ثانیه خیره خیره نگاش کردم . گفت: آقا گفتم میخوام برم کوی دانشگاه . چرا بهت برمیخوره؟

گفتم : نه. اون طرف سوار ماشین گیشا شو. سر امیر آباد پیاده شو. اونجا سوال کن.

بی اختار تمام فکرم مشغول تیرماه ۷۸ شد.

*****

ساعت ۲ نصف شب بود. یه شب جمعه گرم. حرم حضرت عبد العظیم بودم. موبایلم زنگ زد و سردبیر پشت خط فریاد میزد که خودتو زود برسون کوی دانشگاه و بعد هم صدای بوق اشغال.

اسم کوی رو شنیده بودم ولی نمیدونستم کجاست. ایندفعه من زنگ زدم که چه خبر شده؟ سردبیر گفت: به خاطر بحث روزنامه سلام دانشجوها شلوغ کردن.

گفتم : اونا که عادت دارن.

گفت : این دفعه فرق میکنه.

راه افتادم و قبل از اذان صبح رسیدم. یه عده آدمی که صورتاشونو بسته بودن پشت نرده هایی که یه مجموعه ساختمونو محصور کرده بود جمع بودن و به سر و ته نظام فحش میدادن.

از حالت یه شورش عادی خارج بود و شبیه یه کودتا.

شنیده بودم که کودتا یا بین نظامیون، يا سياسيون، يا دانشجوها شكل ميگيره. اما اين يكي شبيه يه ائتلاف بود كه نظامها توش نقشي نداشتن.

بگذريم. گوشه و كنار شعله هايي سوسو ميزدن و بوي دود لاستيك سوخته فضا رو پر كرده بود.

ما جرا از سر شب شروع شده بود وادامه داشت تا چهارشنبه ۲۳ تير كه مردم مث هميشه حرف آخر و زدن. البته خودتون كاملا از شرح ماوقع آگاهيد كه چها شد كه نبايد ميشد و چها گفتن كه نبايد گفته ميشد و چه بهره برداريهايي ضد انقلاب كرد كه نبايد ميكرد.

اما يادم نميره روز يكشنبه ۲۰ تير كه فايزه هاشمي با ماشينش وارد كوي شد و با آشوبگرا خوش و بش كرد و از صندوق ماشين سبد سبد ساندويچ بين آشوبگرا پخش شد. بين همونايي كه لحظاتي قبلش داشتن به رهبر فحاشي ميكردن.

يادمه زماني كه وزير كشور دولت اصلاحات در بين آشوبگرا سخنراني كرد. دست اكثر آشوبگراي دانشجونما كه اونجا بودن نارنجك اشكاور بود كه معلوم نشد از كجا رسيده.

هنوز مصاحبه هاي معين رو خاطرم هست كه چطور آتيش اين آشوب و شعله ور تر ميكرد و اين وزير دولت اصلاحات با چه فضاحتي به خاطر يك عده آشوبگر ضد نظانم استعفا داد.

مردم اينها رو خوب يادشونه.

اما مرور اين خاطرات كمكم كرد تا در انتخابم برا مجلس هشتم دقت مضاعف داشته باشم.