حدیث نفس

آخر شب بود. مشغول مطالعه يه كتاب با موضوع گرافيك بودم. لبم داشت با يه ليوان چاي داغ بازي بازي ميكرد. چشمم به تلويزيون بود. شبكه سه. مسابقه واليبال دوتيم ايران و ايتاليا. صدای تلویزیون و بسته بودم و دل به یکی از تصنیف های استاد افتخاری که داشت از رادیو فرهنگ پخش میشد داده بودم.

به خاطر علاقه به ورزش والیبال محو اون بازی شدم. اما چون میخواستم حواسم از مطالعه پرت نشه صداشو قطع کرده بودم.

واقعا تیم ایران خوب بازی میکرد. آبشار و اسپکهای بسار قوی و دفاع های جانانه. جدا افتخار آفرین بود بازی بچه های تیم ملی والیبال با یکی از بهترین تیمهای والیبال جهان.

فردا صبح که روزنامه ها رو مطالعه میکردم خبر شکست سه بر یک تیم ملی والیبال ایران مقابل تیم ایتالیا در صدر اخبار ورزشی بود .

پس من دیشب چه تیمی رو تشویق میکردم؟

آخه یه تیم پیراهنی به رنگ پرچم ایران به تن داشت و تیم دیگر لباس کاملا زرد.

خوب طبیعتا من باید تیم با لباس همرنگ پرچم ایرانو تشویق میکردم اما غافل از این که مسوولین فدراسیون لباس زرد رو برای تیم ملی انتخاب کرده بودن.

اینجا بود که گرافیک ورزشی(sports graphic) به ذهنم خطور کرد و اون حرفای استادمون که میگفت نقش گرافیک در ورزش کمتر از نقش مربی نیست.

پی نوشت:

* در هنگام مطالعه میشود هم تلویزیون نگاه کرد. هم تصنیف علیرضا افتخاری رو از رادیو فرهنگ گوش داد هم چای خورد.

* منبعد برای جلوگیری از چنین اشتباه هایی در هنگام مشاهده مسابقات ورزشی صدای تلویزیون رو نه تنها  قطع نباید کرد بلکه باید آن را تا ولوم ۱۰۰زیاد کرد.

* نظرتو بگو نگن لالی